Μαρτυρία που τσακίζει κόκαλα

@ Πήρα και δημοσιεύω σήμερα τη συγκλονιστική μαρτυρία ενός ακροατή και αναγνώστη μου
που νομίζω ότι σπάει κόκαλα με τις αλήθειες που λέει.
@ Κύριε Χλώρε
Το 2018 ο πατέρας μου διαγνώσθηκε με πρόβλημα στην χολή το οποίο έχρηζε χειρουργικής
επέμβασης . Ο ίδιος , συνταξιούχος των 700 ευρώ , αδυνατώντας να καλύψει έξοδα ιδιωτικής
περίθαλψης, αναγκάστηκε να περιμένει στη λίστα του Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας, ώσπου
να έρθει η σειρά του να εγχειριστεί. Έξι μήνες μετά απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών.
Χθες το μεσημέρι χτύπησε το κινητό τηλέφωνο μου. Στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής
γραμμής, μια ευγενική γυναικεία φωνή , ρώτησε αν είμαι ο πατέρας μου. Πριν προλάβω να
απαντήσω με ενημέρωσε ότι τηλεφωνεί από το Νοσοκομείο και ότι έχει φθάσει η σειρά μου στην
λίστα για την εγχείρηση. Αφού της απήντησα ότι δεν είμαι εγώ και πως ο πατέρας μου έχει
πεθάνει προ πενταετίας, με 5συλλυπήθηκε θερμά και έκλεισε το τηλέφωνο.
Ομολογώ, ότι έκανα μια ώρα να συνέλθω, αφενός συναισθηματικά αφού αναγκάσθηκα να
ξαναζήσω όσα είχε περάσει ο συγχωρεμένος πατέρας μου την περίοδο εκείνη και αφετέρου ως
Έλληνας Πολίτης. Είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2023 και της ψηφιακής μεταρρύθμισης, όχι
μόνο να περιμένεις 5 χρόνια σε μια λίστα χειρουργείου, αλλά και όταν πεθαίνεις, η λίστα αυτή να
μην ενημερώνεται αυτόματα;
Η ιστορία μου δεν είναι δα και πρωτότυπη , αλλά μια πραγματικότητα που είμαι βέβαιος ότι
έχουν βιώσει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες άλλοι πολίτες .
Όμως σε αυτή την πενταετία πέρασαν δύο διοικητές από το Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας .
Ο ένας το πρωί σε ραδιοφωνικό σταθμό ενημέρωνε τους ακροατές για τις ικανότητες του που
πρέπει να εκτιμηθούν από τους δημότες και να τον εκλέξουν δήμαρχο Καβάλας.
Ο άλλος, φερόμενος ως υποψήφιος βουλευτής Καβάλας, το μεσημέρι εξέδωσε ανακοίνωση,
όπου υπερασπίζονταν το κοινωνικό έργο ενός φορέα , τον οποίο προσέβαλαν δήθεν στον βωμό
του επιχειρηματικού κέρδους, κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι μαζί με τον εκπρόσωπο των
εργαζομένων στην ΔΕΥΑΚ, διότι θεώρησαν την οικονομική προσφορά του “κοινωνικού” φορέα
αυτού, ασύμφορη για τον δήμο. Αυτός ο άνθρωπος είναι εκείνος που λαμβάνοντας τον παχυλό
μισθό του διοικητή του Νοσοκομείου το 2018 , ανέχονταν Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες να
μπαίνουν σε λίστες πενταετίας για μια εγχείρηση, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις, στο τέλος
καταλήγουν σε λίστες “θανάτου” . Που ήταν τότε οι κοινωνικές ευαισθησίες και το αίσθημα
ευθύνης του;
Τελικά, με τέτοιου είδους πρακτικές που στο όνομα δήθεν κοινωνικών έργων και ευαισθησιών
(που στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές υποκρύπτουν άλλες μεθοδεύσεις) ,
διασπαθίζεται το δημόσιο ή δημοτικό χρήμα, φτάσαμε στο σημείο αυτό και οδηγήσαμε το
Εθνικό Σύστημα Υγείας στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα , με τους πολίτες να περιμένουν
σε ατελείωτες λίστες για να βρουν την υγειά τους.
Ευθύμης Παπαπέτρου