Βρίσκομαι στο lounge της Aegean, περιμένοντας την πτήση μου, όταν ξαφνικά πιάνω με την άκρη του ματιού μου μια γνώριμη φιγούρα. Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να θυμηθώ ποιος είναι – είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση. Κι όμως, το γενικό και “ειδικό” βάρος του παραμένει ίδιο.
Η κορμοστασιά του, το περπάτημά του, και κυρίως η χαρακτηριστική του “πείνα”, όλα όπως τα θυμόμουν.
Μιλώντας για πείνα, παρατηρούσα το σκηνικό στο lounge: δωρεάν φαγητό παντού, από σαλάτες και τυριά μέχρι σουτζουκάκια και ραβιόλια, αλλά και γλυκά κάθε είδους – ντόνατ, κέικ, μιλόπιτα, κουλουράκια.
Το μάτι μου πέφτει στον γνωστό μας, που είχε ήδη ξεκινήσει τον “αγώνα”. Παίρνει πρώτα τσουρέκι, μετά ντόνατ και άλλα γλυκά. Γεμίζει το πρώτο του πιάτο, το αδειάζει. Σηκώνεται, γεμίζει δεύτερο πιάτο με τσουρέκι και κουλουράκια – και φυσικά, ούτε αυτό μένει για πολύ γεμάτο. Μέχρι εδώ, λες εντάξει, άνθρωπος είναι, πεινάει.
Αλλά η “κορύφωση” ήρθε λίγο πριν την πτήση του. Ενώ κατευθυνόταν προς την έξοδο, τον βλέπω να πιάνει μια χαρτοπετσέτα, να τη γεμίζει με 3-4 μεγάλα κομμάτια τσουρέκι και να τα βάζει στην τσέπη του.
Μια τσέπη γεμάτη με… τσουρέκι, για μια πτήση που διαρκεί περίπου μία ώρα, από Αθήνα για Καβάλα.
Και εδώ αρχίζουν οι σκέψεις. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι κάποιος τυχαίος.
Είναι βουλευτής. Έχει έναν μισθό που του προσφέρει άνεση, οικονομική ασφάλεια, κύρος.
Δεν χρειάζεται να γεμίσει την τσέπη του με τσουρέκια για να εξασφαλίσει το επόμενο γεύμα του. Κι όμως, αυτή η εικόνα, αυτή η σχεδόν ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του για το δωρεάν, μου έμεινε χαραγμένη.
Δεν μπορώ να μη σκεφτώ τι σημαίνει αυτή η στάση για τη συνολικότερη διαχείρισή όσων καταστάσεων χειρίζεται για λογαριασμό της πόλης μας.
Αν για λίγα δωρεάν τσουρέκια υπάρχει τέτοια επιμονή, τότε πώς αντιμετωπίζονται οι πιο σοβαρές υποθέσεις;
Πώς εκφράζεται αυτή η “πείνα” σε θέματα εξουσίας, χρημάτων, ευθυνών; Δεν είναι μόνο θέμα γελοιότητας – αν και, ναι, η εικόνα είχε μια δόση κωμωδίας.
Είναι θέμα νοοτροπίας.
Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να βάλει όρια, ακόμα και σε μια τόσο ασήμαντη κατάσταση με δωρεάν τσουρέκια, πώς θα βάλει όρια όταν διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα ή αποφασίζει για το μέλλον μιας πόλης;
Και κάπως έτσι, με τα τσουρέκια στην τσέπη του και πολλές σκέψεις στο μυαλό μου, τον είδα να φεύγει για την πτήση μας.
Καλό μας ταξίδι